Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Dikwijls als ik in bad zit (of ergens anders, dat wil zeggen de helft van de tijd ongeveer), zit ik in mijn ‘bel’, zoals mama en papa zeggen. Dat is het tegenovergestelde van mijn ‘verlichte’ momenten (zie het artikel « emoties en licht » van 15/10 - hieronder). Op die momenten zeg ik vanalles en nog wat, ik gooi er alle woorden uit die ik ken en dan vooral die woorden die gevoelens bij mij opriepen. Ik doe een beetje aan mijn eigen ‘debriefing’. Een voorbeeld, ik heb er de pest aan als papa in zijn bureau werkt, want dan is hij er niet voor mij. Dat heeft wekenlang een crisis veroorzaakt. Vandaag kan ik daar al wat beter mee om (gelukkig voor papa die het moeilijk had om mijn verhalen te schrijven terwijl ik beneden stond te gillen). Soit…dat allemaal om u (letterlijk’) eens weer te geven welk soort gesprek ik op mijn eentje voer... (wordt vervolgd)
Van Luc Boland :: mercredi 29 décembre 2004 à 14:03 :: Dag na dag
:: #72
:: rss
