Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Naast de hond Méga, die ik nog altijd niet heb voorgesteld, moet ik het ook eens hebben over dat ander beestje dat een maand geleden in huis kwam : Virgule. Er was al wel een kat, Fritz, maar hij ging begin juli dood. Ik weet niet goed wat dat wil zeggen, maar hij is er in elk geval niet meer. Dus, op vraag van Eva, hebben mama en papa weer een poesje in huis genomen (ze namen aan dat het mij ook goed zou doen!). Maar hij laat me nogal koud, behalve wanneer hij de hele tijd op mij wil springen als ik schommel en dat heb ik niet graag. De grote vriendschap is het dus nog niet... Maar soms laat ik me overhalen om hem te strelen (na lang aandringen, maar ik doe het). Ik en dieren... Dat klikt niet echt. Hoewel… Gistermorgen heeft papa Virgule meegenomen toen hij me naar school voerde, omdat het diertje zijn eerste spuitjes moest krijgen van de dokter. In de auto huilde Virgule de hele tijd in zijn kooitje. Ik was dan echt wel poeslief. Ik heb de hele rit tegen hem gepraat : "Je moet niet huilen, kleine Virgule... Je moet niet bang zijn... Het is maar een prikje..." En op dat gebied ben ik een expert, want elke avond heb ik recht op mijn eigen hormoonspuitje (dat ik zonder tegenstribbelen laat zetten). Misschien dat ik zo wat betere maatjes word met Virgule...