Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en kiele-kiele

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


donderdag 16 december 2004

33. Als een lolly in een schelpje !

Soms ben ik graag als een lolly in een schelpje.
Papa zegt altijd dat er voor een mama of papa geen groter geluk bestaat dan wanneer zijn of haar kindje in hun armen ligt te slapen, in het volste vertrouwen en met volledige overgave. Dan is hij in zijn nopjes. Maar met de meeste kinderen gebeurt dat minder en minder en is het op een dag helemaal afgelopen.
Niet met mij ! Ik heb trouwens geen keus : ik moet vertrouwen op de anderen, met al mijn handicaps. Maar ik kruip graag weg in de armen van de mensen. Ik heb trouwens geleerd om schattig te knuffelen… En ik heb mijn zus Eva nagebootst en verklaar mijn ouders zeer plechtig mijn liefde : "Ik ziiiiiiiiieeee je graag, mama!" (of papa).
En ze laten goed zien dat ze dat heel fijn vinden.
Dat helpt als het soms wat moeilijker gaat !

foto:
Luc et lou à la sièste
Van Luc Boland, om 14:03 :: Mijn eigen wereldje :: #59 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland