Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en kiele-kiele

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

woensdag 8 december 2004

26. Mijn motoriek... (1)

Ik begon te kruipen toen ik twee was… Maar ik had er niet zoveel zin in. Ik kneep ze nogal, zie je. Ik leef trouwens liever van klanken.
Bijna tegelijkertijd ben ik beginnen lopen, aan de hand. Mijn gids (mama, papa of iemand anders) moest me waarschuwen voor alle hindernissen : een trap, een muur, een deur, een trede…Ik moest ook leren om evenwicht te houden.
Ik zweer het, da’s echt niet makkelijk ; En dus leerde ik ‘alleen’ lopen rond mijn drie en half. Omdat het wel moest en omdat ik verplicht werd !
Sindsdien krijg ik wat meer zelfvertrouwen, neem ik wat meer initiatief op de plaatsen die ik ken. Ik ga de trappen alleen op en af (…op verzoek), als een king… Maar ik vergeet dikwijls om mijn handen voor mij uit te steken.
Binnenkort, als ik mijn best doe (en als ik wil !), krijg ik op school een "pre-stok ». Dat is een raar ding, als een hendel van een grasmachine, behalve dat je aan het eind een rollertje hebt. Dat zal me de hinderpalen leren « voelen ». Een echte stok krijg ik pas als ik groot ben, en die moet ik dan ook nog leren gebruiken.
Maar dan moet ik zeker wat beter leren nadenken, want als ik blijf doen zoals nu, zou ik hem overal laten staan, zou ik me nooit herinneren waar ik hem heb gezet.
(...vervolg)

foto:
Lou et Claire dans la neige
Van Luc Boland :: mercredi 8 décembre 2004 à 13:45 :: Mijn eigen wereldje :: #52 :: rss


Uw commentaaren

Geen commentaaren.

Een commentaar toevoegen

Naam of bijnaam :
E-mail (facultatief) :
Website (facultatief) :
Commentaar  :
De HTML-code verschijnt als tekst in het commentaar, de netadressen worden automatisch geconverteerd.
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland