Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

november 2004 »
MaDiWoWoDonZaZon
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou in beweging

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

zaterdag 20 november 2004

7. Ik, jij, hij…

Een taal leren, dat is ingewikkeld.
Oké, oké, ik doe niet veel moeite, maar mijn hersenen willen ook niet altijd mee. Ik verwar altijd "ik", "jij" en "hij"... en om het nog wat moeilijker te maken, verwar ik ook soms een ontkenning met een bevestiging. Papa noemt dat dyslexie, of eerder, geestelijke verwarring.
Maar mijn ouders moeten dan wel hun neuronen doen werken om mij te verstaan ! Dat kan hen alleen maar goed doen !
Het resultaat is iets in de stijl van : als ik mijn ‘tutter’ wil om te gaan slapen of als ik me pijn deed, zeg ik : "Jij wil je tutter niet". Mijn ouders hebben daar iets op gevonden. Ze antwoorden dan : "Nee, ik wil mijn tutter niet!". Ik kan dan niet anders dan zeggen : "ik wil mijn tutter". Lastige mensen, soms ! En soms hou ik ze voor het lapje door met opzet dingen verkeerd te zeggen : ik zeg dan "jij wil water", ze verbeteren mij : "nee ik wil geen water", en dan zeg ik het juist "ik wil water alsjeblieft mama".
Toegegeven, ik word er elke dag beter in !
Van Luc Boland, om 11:22 :: Mijn eigen wereldje :: #22 :: Geen reactie
 

6. Mijn gebruiksaanwijzing

Wat ik vooral geestig vind (hoewel ik er soms ook nerveus van word en dan wel eens verschrikkelijk boos kan zijn!), is dat mijn papa en mama nog altijd niet de hele gebruiksaanwijzing hebben gevonden om met mij te communiceren.
Ok, ik ben niet simpel… Maar het probleem is, dat ik het leven zie zoals jullie een droom zien… of een nachtmerrie soms. Ik zou wel graag alles onder controle hebben, maar het gaat niet altijd (zelfs bijna nooit) zoals ik het wil. Ik heb niet dezelfde ankers als jullie. En dat zandkorreltje in mijn hoofd doet het er al eens knarsen. Ik kan me de dingen niet goed voorstellen.
Leg mij dus maar eens uit dat ik niet in het gras in de tuin kan gaan zitten omdat het regent ! Papa moet dan maar de regen stopzetten zoals hij een CD stopzet, verdorie !
Jullie snappen het al, ik vind mijn ouders soms echt dom en dat maak ik ze dan ook op alle mogelijke manieren duidelijk.

foto :
6. mon monde a moi
Van Luc Boland, om 09:21 :: Mijn eigen wereldje :: #21 :: Geen reactie
 


5. De aarde en de landen !

Omdat papa en mama stilaan de buik vol hadden van de ‘papous à poux’ en van de ‘Papous pas papa à poux pas papa’, probeerde mijn vader uit te leggen wat aarde, landen waren...
Ik wist wel in welke gemeente ik woonde, en dat ze in België ligt (ik ken zelfs mijn adres), maar ik had geen flauw idee dat er zoveel landen waren en dat de aarde zo groot was. En dus somde papa alle landen van de wereld op, met de naam van de inwoners.
Ik kan jullie nu dus vertellen dat de inwoners van Monaco Monegasken zijn, dat de Afghanen in Afghanistan wonen en de Pakistanen in Pakistan ; ik ken de Burkinezen, de Jemenieten, de Malagassiërs, de Cubanen, de Guatemalteken, enz... Maar ze zijn wat begonnen, want met dat spelletje maak ik mijn ouders stapelgek : als ze me vragen wat ik wil doen of tijdens het eten, begin ik : "Noem me landen op, papa !" En omdat papa nog koppiger is dan ik, vraagt hij me altijd om te beginnen en er enkele te noemen. Dan neemt hij over, wat ik niet altijd zo plezant vind.
Ik snap niet waarom ik mij moe moet maken als papa ze toch allemaal kent !
Van Luc Boland, om 08:18 :: Mijn eigen wereldje :: #20 :: Een reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland