Brieven aan Lou
  Hoe een papa zijn kleine prins als geen ander ziet.
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« mei 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou

 
 
 
 
 
 
 
 

Over de brieven aan Lou


Al maanden en maanden broedde ik op dit plan en schreef ik artikels die ik telkens weer herwerkte. Het dagboek van Lou vertelt over zijn leven en over zijn kijk op de dingen, ook al ben ik het (zijn papa) die tracht weer te geven wat hij voelt en denkt. Maar op deze pagina (Brieven aan Lou), geef ik weer hoe ikzelf hem zie, wat er zoal door mijn hoofd gaat en met welke vragen ik zit.
Natuurlijk hangt het allemaal nauw samen.
Veel leesplezier,

Luc Boland
 

De aankondiging van de geboorte van Lou


Dat je bij ons terechtkwam, is geen toeval...
Maar dat leg ik je later wel uit.
Het was nogal wat puzzelen.
Tussen al de stukjes die in het dossier moeten, zit jouw geboortekaartje (hierboven)
 
 

 RSS Feed

 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

Visits


 
 


zondag 22 mei 2005

3. Paradoxen

Paradox...
Vaak lever ik strijd met jou om je in die wereld op te nemen – het lijkt mij van levensbelang voor jou -, maar ik betrap me erop dat ik jouw planeet alsmaar leuker ga vinden.

Je bent een joviale, guitige kleine prins vol humor.
Je wereld beperkt zich tot het geluk dat je bestaat, dag na dag, want blijkbaar heb je ook nog geen benul van de complexe notie van de tijd die verstrijkt.
Je snapt ook niet waarom wij je met het minste je geheugen proberen te oefenen.
Waarom wij je alles en nog wat uitleggen om je geest te verruimen.
Je begrijpt niet waarom het leven soms zo lastig is, waarom er geweld en lijden is.
Maar eerlijk gezegd, ik eigenlijk ook niet.
En minder en minder.

...Van paradox gesproken.

Ik merk dat ik vandaag nog meer dan gisteren, op jouw ritme, op jouw manier ga leven.
Deze brieven getuigen daarvan.
Werken om te leven, dat moet.
Maar creëren om de kost te verdienen, lijkt me alsmaar absurder.

Maar intenser gaan leven, de tijd zijn werk laten doen, lijkt me alsmaar vanzelfsprekender (we zien wel hoe we het financieel redden).

Creëren om mijn gevoelens te onthullen, en dromen van verbondenheid…
En daar ook nog kunnen van leven.

Jij doet het net zo, op jouw niveau, zelfs als jouw wegen nogal kronkelen en het soms zo moeizaam gaat.
Je neemt je tijd.
Er is nergens haast bij.
Je tast het leven af, zoals anderen door een dikke catalogus bladeren : blad na blad omdraaien – er is zoveel te zien – om af en toe te blijven stilstaan bij een blad dat bij je past, naargelang van de stemming van de dag.

Soms probeer je, waag je het erop, niet altijd zonder koppigheid…
Geen twijfel mogelijk : je bent wel degelijk mijn zoon !
Jouw woedeaanvallen doen me denken aan de mijne toen ik me aangevallen, gekwetst of gewoonweg onbegrepen voelde. Niet dat ik nu nooit meer pijn heb, maar ik heb geleerd dat je dat lijden alleen maar kan verzachten door dingen te delen, door dialoog en uiteindelijk door vergiffenis.
Dat is de prijs voor het geluk.

Zovele paradoxen.
Als ik strijd tegen jouw nonchalance of jouw stijfhoofdigheid, strijd ik tegen mezelf.
Als ik me in jouw plaats stel, kom ik weer tot mijn diepste zelf.
Par Luc Boland, à 14:51 :: Général :: #18 :: aucun commentaire
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland